• Wszystko! Nie mogę już tego robić! — krzyknęła Lena i rzuciła mężowi mokrą szmatę pod nogi. — Ja też jestem człowiekiem!
• Lenok, co robisz? — Mąż oderwał wzrok od telewizora i ze zdziwieniem spojrzał na żonę.
• Masz mnie! Nie jestem twoim sługą!

– Nie, oczywiście – Rusłan wstał z kanapy i strząsnął na podłogę okruchy ciasta z koszulki.

• Gówno! — powiedziała ze złością żona i zaczęła machać rękami z wyciągniętymi palcami, starając się jak najlepiej dobrać słowa. Ale ich tam nie było. Dlatego kobieta pobiegła do sypialni.
• Krótko mówiąc, ubieram się i wychodzę. Wrócę jutro. Dzieci są na tobie.