Do drzwi modnej restauracji podszedł starszy mężczyzna w dobrze wyprasowanym garniturze. Było widać, że garnitur ma wiele lat, ale wygląda całkiem przyzwoicie. Starzec zawahał się przy wejściu, przygładził włosy, poprawił marynarkę. Przyszedł na wesele, na którym bawił się w restauracji.

W końcu zebrał się na odwagę, otworzył frontowe drzwi i wszedł. Jego drogę natychmiast zablokował krzepki ochroniarz, który krytycznie przyjrzał się garniturowi gościa i powiedział groźnie:

-Dziadku, dokąd idziesz? Niewłaściwe drzwi? W sąsiednim budynku mieści się Zakład Opieki Społecznej. A tu jest droga restauracja, wesele.Starszy mężczyzna był zawstydzony tak niemiłym przyjęciem:

-Więc myślę, że przyszedłem na ślub. Moja córka dzisiaj wychodzi za mąż. Przyszedłem ci pogratulować.

Ochroniarz najwyraźniej nie uwierzył dziadkowi, ale mimo to przekazał coś przez radio. A starzec wyraźnie się zaniepokoił, próbował zajrzeć do holu, ale za ciemną szybą nic nie widział. Wkrótce na sali pojawili się mężczyzna i kobieta; sądząc po ich drogich strojach, byli gospodarzami tej uroczystości. Strażnik skinął głową w stronę dziadka. Wzięli go na bok i zadali mu prawdziwe przesłuchanie:

-Czy naprawdę jesteś ojcem Yanochki? Coś nie wygląda tak samo. Dlaczego tu przyszedłeś? Wynoś się stąd, nikt cię tu nie wzywał” – mężczyzna surowo zbeształ starca.

-Dlaczego nie jestem mile widziany? Kim jesteś? – Wasilij Pietrowicz bronił się.

-Jesteśmy rodzicami pana młodego. Spójrz na nas i na siebie. Od razu staje się jasne, że nie pasujesz tutaj. I spójrz na gości. „Nie pasuje ci ten garnitur z ubiegłego stulecia” – zaatakował swat, najwyraźniej chcąc upokorzyć starca.

„A ja jestem Wasilij Pietrowicz” – gość przedstawił się i wyciągnął rękę do ojca pana młodego. Ale on z obrzydzeniem odsunął się od uścisku dłoni.

Dlaczego mnie nie wpuścisz? – Wasilij był zaskoczony. „Przyjechałem z daleka, prawie całą emeryturę wydałem na bilet.
Na próżno to mówił, bo swatki uznali, że zdecydował się poprosić o pieniądze. Nagle swat uśmiechnął się szeroko:

-Tak, prawdopodobnie jesteś głodny po drodze? Teraz pójdziemy do kuchni, zorganizujemy jedzenie, a ty zjesz w pociągu.

-Nie potrzebuję jedzenia. Nie po to przyszedłem. Chcę zobaczyć moją córkę i pogratulować jej. To wszystko. „Nie potrzebuję niczego więcej” – Wasilij Pietrowicz nie ustąpił.

Słuchaj, niczego nie potrzebujesz. Oczywiście, że nie. Zapłaciliśmy za wszystko i zorganizowaliśmy imprezę dla dzieci. I nalegał, żeby wszystko było gotowe; widzicie, chce się zobaczyć z córką. Ona nie ma nikogo. „Jesteśmy jej rodziną, a ona została naszą córką” – zaatakowała kobieta.
Starzec spuścił wzrok, spojrzał na swoje zmęczone dłonie, potem na swoje tanie buty i drogie skórzane buty swata i westchnął:

-OK, przynieś jedzenie.

Mąż i żona spojrzeli po sobie, jakby oczami mówili, że mężczyzna okazał się tym, o czym myśleli, i poszli do kuchni. I Wasilij uważał, że w pewnym sensie mieli rację.

Swojej Janoczki nie widział od około 20 lat. I obwiniał za to tylko siebie. To jego wina, gdyby tylko mógł to wszystko cofnąć.

Jego żona Swietłana miała prawie 45 lat, a on 47, kiedy dowiedzieli się, że będą mieli dziecko. Przez ile lat błagali o dziecko, ale nic nie pomagało. I zdarzył się cud — urodził się Janoczka. Ale ciało Svety ciężko przetrwało tę próbę i wkrótce poważnie zachorowała. Kiedy moja córka miała prawie siedem lat, zmarła moja żona.

Ojciec i córka zostali praktycznie bez pieniędzy, bo wszystko wydano na leczenie Swietłany. Moja córka dorastała, trzeba było wyremontować dom, ale nie było pieniędzy. Wasilij miał złamane serce, a w domu nie było pracy. Nie miał pojęcia, co zrobić.

A potem jeden z przyjaciół poradził mu, żeby poszedł do pracy na zmianę. Zapłacili bardzo dobrze. W ciągu sześciu miesięcy możesz dużo zarobić. Jedno było złe – musiałam jechać na drugi koniec kraju, a nie było możliwości zabrania ze sobą córki.

Wasilij nie miał już żadnych krewnych, więc był zmuszony podjąć trudną dla siebie decyzję — pozostawić Janoczkę w sierocińcu na sześć miesięcy. Podpisałem kilka dokumentów, nie czytając ich. Serce mi pękało z litości dla dziecka, gdy chwyciła go za ubranie i płakała, gdy się rozstawali, prosząc, aby jej nie zostawiał. Pocieszał ją, jak mógł:

-Córko, niedługo wrócę. Nie płacz. Przyniosę ci prezenty i zamieszkamy razem. Bądź cierpliwy, moje słońce!

Sześć miesięcy później nie było już możliwości powrotu. Przyjechałam rok później, od razu pobiegłam do sierocińca, który został rozwiązany. Dzieci rozproszyły się po różnych miastach. Próbował dowiedzieć się, gdzie jest jego córka, ale było to trudne. Zarzucali mu, że sam porzucił córkę; twierdzili, że nie mogą udzielić informacji na temat miejsca pobytu dziecka. Nie mogłem znaleźć mojej Yanochki.

Wrócił do domu. Część pieniędzy wydałem na naprawy, a resztę na poszukiwanie córki: zatrudniłem prawnika z pierwszego ogłoszenia, który obiecał znaleźć Yanę. Okazał się oszustem, wydoił pieniądze i zniknął.

Wasilij nie mógł znaleźć swojej córki. Lata mijały, postarzał się, lecz w jego duszy wciąż tliła się nadzieja. Miał nadzieję na cud. I to się stało. Pewnego letniego dnia łowił ryby na jeziorze i znalazł na brzegu telefon. Postanowił odnaleźć właściciela. Telefon nie był zablokowany. Wasilij włączył go, próbując znaleźć kontakt